Συγκεκριμένα, ο κ. Ντέιβιντοφ ξεκινούσε το άρθρο του με την ερώτηση, «τι πρέπει να γίνει στην περίπτωση της Ελλάδας;» και υπογράμμιζε:
Η χώρα που γέννησε το δυτικό πολιτισμό, φαίνεται πολύ πιθανό να είναι η πρώτη της ευρωζώνης που θα προχωρήσει σε αναδιάρθρωση του χρέους της. Αυτό, τείνει στο να δημιουργήσει μία άσχημη κατάσταση.
Οι Ευρωπαίοι, έχουν αρκετές επιλογές στην αναδιάρθρωση. Το δύσκολο είναι να την κάνουν με τρόπο, που θα επιτρέψει στο ευρώ να επιβιώσει και να αποτρέψει την κατάρρευση και άλλων χωρών.
Η Ευρώπη μπορεί να έχει ως παράδειγμα τι έγινε σε περιπτώσεις χρεοκοπιών, όπως στην Αργεντινή, στη Ρωσία, το Μεξικό και την Ουρουγουάη.
Εγιναν δύο μορφές αναδιάρθρωσης. Η πρώτη πραγματοποιήθηκε με την εθελοντική συμμετοχή των πιστωτών. Η ήπια αναδιάρθρωση περιλαμβάνει επιμήκυνση της ωρίμανσης ομολόγων και μειωμένο επιτόκιο. Η πιο σκληρή μορφή της περιλαμβάνει και ανταλλαγή των ομολόγων με άλλα χαμηλότερης αξίας.
Αυτό είχε επιτυχία στην περίπτωση της Ουρουγουάης το 2002, καθώς τα ομόλογα, όπως και στην περίπτωση της Ελλάδας διαπραγματεύονται με μεγάλη έκπτωση. Τα νέα ομόλογα που προσφέρονται έχουν μεγαλύτερη αξία από την τρέχουσα στην αγορά, και αυτό δίνει έναυσμα στους πιστωτές να δεχτούν.
Η κατάσταση με το ελληνικό χρέος είναι διαφορετική όμως. Η Ελλάδα δεν έχει τη δική της ισοτιμία και επιπλέον το 90% των ομολόγων της έχουν εκδοθεί κάτω από εγχώριους νόμους. Αυτό της επιτρέπει περισσότερη ευελιξία στις διαπραγματεύσεις. Το ελληνικό Κοινοβούλιο, μπορεί απλά να νομοθετήσει ένα σχέδιο αναδιάρθρωσης, χωρίς τη συναίνεση των πιστωτών.
Πέρα από αυτές τις επιλογές, η «πυρηνική» είναι για την Ελλάδα να βγει από το ευρώ για ένα διάστημα, ώστε να μπορέσει να προχωρήσει σε υποτίμηση, ώστε να ανταπεξέλθει σε αυτά τα χρέη. Ομως η χώρα ίσως θα πρέπει να επιστρέψει το χρέος σε ευρώ έτσι και αλλιώς, κάνοντας αυτή την επιλογή πιο επικίνδυνη, αν δεν έχουν προηγηθεί οι άλλες.
Οπότε τι θα πρέπει να κάνει η Ευρώπη; Η ΕΚΤ, εμφανίζεται κάθετη πως η αναδιάρθρωση χρέους είναι πολύ επικίνδυνη, ενώ η Γερμανία, ζητά περισσότερο πόνο από την Ελλάδα. Ολοι συμφωνούν ότι η έξοδος από το ευρώ, θα είναι καταστροφική. Ο επικεφαλής του ΔΝΤ, Ντομινίκ Στρος Καν, επρόκειτο να είναι ο μεσάζον, αλλά η σύλληψή του έθεσε τέλος στην εμπλοκή του.
Ανάμεσα σε αυτές τις επιλογές, η επιμήκυνση του χρόνου ωρίμανσης του ελληνικού χρέους, μοιάζει η πιο πιθανή και η πιο πολιτικά προσεγγίσιμη. Η ΕΕ μπορεί να πει ότι ακόμη πληρώνει τις υποχρεώσεις της Ελλάδας, ενώ Γερμανία και άλλες βόρειες χώρες της Ευρώπης, θα καλυφθούν από τη συμμετοχή και των ιδιωτών επενδυτών.
Αν αυτή η επιμήκυνση γίνει για μερικά χρόνια, η ΕΕ δεν θα χρειαστεί να καλύψει το κενό αναχρηματοδότησης από τις αγορές που αντιμετωπίζει η Ελλάδα. Στο μεταξύ, θα υπάρχει χρόνος για τις τράπεζες που κατέχουν ελληνικό χρέος να προχωρήσουν σε κεφαλαιακή ενίσχυση, αποτρέποντας εκτεταμένο κίνδυνο.
Ακόμη και η ΕΚΤ, μπορεί να αποφύγει «κουρέματα» που θα είχαν αρνητικές επιπτώσεις σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες και τις τράπεζές τους.
Ωστόσο, στην πραγματικότητα μία επιμήκυνση ή μείωση του επιτοκίου των δανείων, απλά μεταθέτει το πρόβλημα, καθώς το χρέος της Ελλάδας είναι πολύ υψηλό. Οι σχεδιαζόμενες πωλήσεις ελληνικών περιουσιακών στοιχείων, μπορεί να καλύψουν μόνο ένα μέρος του.
Γι’ αυτό ο οικονομολόγος, Νουριέλ Ρουμπινί, και άλλοι τάσσονται υπέρ μίας αναδιάρθρωσης με παραγραφή χρέους.
Η Ευρώπη, βρίσκεται στη διαδικασία δημιουργίας ενός μηχανισμού αναδιάρθρωσης χρέους για ομόλογα που έχουν εκδοθεί από το 2013 και έπειτα, ενώ το ΔΝΤ έχει ήδη μία αποτυχημένη προσπάθεια επί αυτού. Το 2013, δηλαδή, λήγει και τυπικά η υπόσχεση των Ευρωπαίων πως δεν θα υπάρξουν «κουρέματα» σε χρέος ευρωπαϊκών χωρών.
Συμπτωματικά, τότε είναι που μία ακόμη πιο επιθετική αναδιάρθρωση ελληνικού χρέους μπορεί να συμβεί, αν οι Ευρωπαίοι προχωρήσουν φέτος σε ήπια αναδιάρθρωση με επιμήκυνση.
Σε αυτό το σημείο, ωστόσο, ΕΕ και ΔΝΤ θα είναι οι μεγαλύτεροι κάτοχοι ελληνικού χρέους, έχοντας ένα μερίδιο περίπου 110 δισ. ευρώ. Η ΕΚΤ, επίσης θα κατέχει δεκάδες δισ. ευρώ σε ελληνικά ομόλογα, τα οποία έχει λάβει ως εγγυήσεις δανεισμού από τις τράπεζες της Ελλάδας ή έχει αγοράσει από τη δευτερογενή αγορά.
Οπως υπογραμμίζουν ο Λι Σ. Μπουκχέιτ και ο Μίτου Γκουλάτι, μία αναδιάρθρωση χρέους το 2013 ή έπειτα, σημαίνει ότι η «λεπίδα θα πέσει κυρίως στο λαιμό των θεσμικών δανειστών».
Με άλλα λόγια, η ΕΕ θα πρέπει να μοιραστεί τον πόνο. Ως συνέπεια μπορεί να υπάρξει νέα επιμήκυνση αποπληρωμής, η οποία μπορεί να φτάσει σε βάθος δεκαετιών, ώσπου η αξία του χρέους θα χαθεί από τον πληθωρισμό.
Αυτό όμως είναι το ήπιο σενάριο για το 2013. Μέχρι τότε, πιο σκληρά μέτρα θα πρέπει να ληφθούν αν η αναδιάρθρωση που θα γίνει δεν είναι αποτελεσματική.
Σε όλες τις περιπτώσεις, άλλωστε, πολλοί πιστωτές, πιθανόν θα καταφύγουν στα δικαστήρια για να βάλουν ένα φρένο σε αυτές τις αναδιαρθρώσεις. Το ποιος κατέχει ελληνικό χρέος είναι ασαφές, αλλά επενδυτικά κεφάλαια και άλλοι ιδιώτες πιστωτές, θα είναι έτοιμοι να δώσουν μάχη.
Αυτές οι αναδιαρθρώσεις, εξάλλου, μπορεί να πάρουν μήνες για να είναι επιτυχείς αν γίνουν προσεκτικά και χρόνια αν δεν είναι. Για να διαλέξει τη σωστή πορεία, χρειάζεται ένα πολιτικό σώμα που παραμένει δεσμευμένο στο στόχο και συγκεντρωμένο.
Ακόμη και πριν τη σύλληψη του Στρος Καν, οι Ευρωπαίοι είχαν διαφωνίες σχετικά με τις διασώσεις. Πρόκειται λοιπόν να είναι δύσκολο για τους Ευρωπαίους αξιωματούχους και τους πολίτες να συμφωνήσουν στο τι πρέπει να γίνει ώστε να παραμείνουν σε σωστή πορεία.
Οι Ευρωπαίοι Υπουργοί Οικονομικών, πρέπει πραγματικά να επιδείξουν ικανότητα και ψυχραιμία ώστε να στηρίξουν τα αδέρφια τους που έχουν οικονομικά προβλήματα. Για την Ελλάδα, δυστυχώς, αβεβαιότητα και πόνος, φαίνεται να είναι το πιο πιθανό αποτέλεσμα. Πορτογαλία και Ιρλανδία, μπορεί να ακολουθήσουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου