Αθήνα που ονειρευόντουσαν όλοι το 2004;
Τότε, το καλοκαίρι του 2004, λίγες ημέρες πριν από τους Ολυμπιακούς Αγώνες, η αισιοδοξία περίσσευε. Ο εθελοντισμός ήταν της μόδας και ένα «Ζέπελιν» -σαν Ιπτάμενο Αντικείμενο Αγνώστου Προέλευσης- επόπτευε τον αττικό ουρανό, ως εγγύηση ότι οι Αγώνες θα διεξάγονταν με ασφάλεια και η πόλη της Αθήνας θα μετατρεπόταν ίσως και στο διηνεκές, λόγω πολύτιμης εμπειρίας σε ένα φρούριο ησυχίας και ασφάλειας. Και κυρίως ομορφιάς, με την Ακρόπολη να λαμπυρίζει από τις χρυσές ακτίνες του ηλίου. Δεν ήταν όνειρα, ήταν προσπάθειες, που γρήγορα εγκαταλείφθηκαν και επτά χρόνια μετά, ο αστικός παράδεισος αντικαταστάθηκε από την κόλαση.
Τo γιατί, όλοι το γνωρίζουν, αναφέρεται συχνά και από τις στήλες του «Ε.Κ.», αλλά τα συνόψισε όλα αυτά σε ένα ειδικό θέμα το «Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων», απεικονίζοντας μία μαύρη εικόνα που όλοι οι Αθηναίοι, ελπίζουν να αλλάξει γρήγορα. Το εύχονται όλοι, αλλά λίγοι το ελπίζουν.
Μέχρι τότε, οι Αθηναίοι θα κυκλοφορούν στο κέντρο της πόλης με την ελπίδα ότι τίποτα κακό δεν θα τους συμβεί και αποφεύγουν να πάνε εκεί, όταν υπάρχουν προγραμματισμένες πορείες και συγκεντρώσεις.
Σε περίπτωση έκτακτης... κατάστασης, «το ραδιο-αρβύλα» οργιάζει. «Μην κατέβεις στο κέντρο» γράφουν στο Facebook οι... γνωρίζοντες, «ακούω κάτι μπαμ μπουμ από τα Εξάρχεια».
Ανοχύρωτη πόλη; Απουσία της δημοτικής Αρχής; Η Αστυνομία τι κάνει; Κωφό το κράτος; Φταίνε οι μετανάστες; Τα γκέτο; Oλα ακούστηκαν, ακόμα και η αιρετική άποψη του Διονύση Σαββόπουλου «να μεταφερθούν τοξικομανείς και μετανάστες σε αραιοκατοικημένα νησιά, να καλλιεργούν τη γη, υπό την εποπτεία του ΟΗΕ».
Ωραία. Και μετά, τι; Η Αθήνα θα ξαναγίνει ο «Χαμένος Παράδεισος»;
Γεγονός είναι ότι η πόλη «βράζει» και μαζί της και οι κάτοικοι. Ωστόσο, η ζωή προέχει. Γι’ αυτό ανησυχούν. Κλεψιές, ληστείες, επιθέσεις με μαχαίρια, όπλα, μολότοφ... Φοβάται ο καθένας να μην γίνει άλλη μία παράπλευρη απώλεια...
Υπάρχουν όμως και άλλες παράπλευρες απώλειες. Σε τομείς που διαμορφώνουν μία πόλη, την κάνουν ελκυστική, την τοποθετούν στους χάρτες. Οπως ο πολιτισμός...
Κινηματογράφοι, θέατρα, μουσεία, βιβλιοπωλεία. Βλέπουν πωλήσεις και επισκεψιμότητα να καταρρέουν. Σύμφωνα με τα επίσημα στατιστικά στοιχεία, τα κινηματογραφικά εισιτήρια του 2010, σε σύγκριση με εκείνα του 2009, παρουσίασαν μείωση αγοραστικής κίνησης 28%.
Τα στοιχεία του 2011, έτος κατά το οποίο ο κλοιός στο κέντρο της πόλης «έσφιξε» περαιτέρω, και όχι μόνον λόγω οικονομικής κρίσης, αναμένονται με ενδιαφέρον.
Το «ΑΠΕ» συνάντησε ανθρώπους, που σχετίζονται με πολιτιστικούς χώρους στο κέντρο της πρωτεύουσας και ρώτησε πώς βιώνουν τη σημερινή πραγματικότητα:
Ο διευθυντής του βιβλιοπωλείου-πολυχώρου «Ιανός», Βασίλης Χατζηιακώβου, αναφέρει ενδεικτικά πως «για να αντιμετωπίσουμε τις συνεχείς διαδηλώσεις, αλλά και τυχόν βανδαλισμούς, απαιτείται φύλαξη του βιβλιοπωλείου από εμάς τους ίδιους, οι οποίοι στεκόμαστε σαν βράχοι μπροστά από τις πόρτες, με κίνδυνο της ζωής μας».
Ο καλλιτεχνικός διευθυντής Θεάτρου Τέχνης «Κάρολου Κουν», Διαγόρας Χρονόπουλος, αναφέρει ότι τα όσα βιώνουν όλοι στο κέντρο της Αθήνας αποτελούν μία πολύ σκληρή δοκιμασία για τα θέατρα. «Κατά τις περιόδους κρίσης η Τέχνη ανησυχεί, πρωτοπορεί, εμπνέεται και προχωράει» συμπληρώνει, εστιάζοντας όμως στην ανασφάλεια αυτών που κυκλοφορούν.
Ο Δημήτρης Κομνηνός, σκηνοθέτης-καλλιτεχνικός διευθυντής Θεάτρου «Βικτώρια», εντοπίζει το πρόβλημα στη βία και τις συνεχείς διαδηλώσεις.
Λέει όμως ότι «στην καθημερινότητά του το κέντρο δεν είναι τόσο απροσπέλαστο. Κάπου υπάρχει και μία υπερβολή», η οποία ξεκινάει κυρίως από τα ηλεκτρονικά ΜΜΕ, «καθώς η δύναμη της εικόνας μεγεθύνει το πρόβλημα. Συμβαίνουν επεισόδια στην περιοχή μας, αλλά δεν είναι απαγορευτική η πρόσβαση στους χώρους μας».
Ο Παναγιώτης Τσακαλάκης, αιθουσάρχης των cinemax Απόλλων, Αττικόν, Τιτάνια, αναφέρει πως «περιμένουμε να εφαρμοστούν τα μέτρα που εξαγγέλθηκαν για το κέντρο της Αθήνας. Τα τελευταία δύο χρόνια ήταν οι χειρότερες εποχές. Η μείωση των εισιτηρίων ξεπέρασε το 30%. Η αναρχία του κέντρου τρομάζει τον κόσμο και δεν κατεβαίνει πια, ενώ διψά για κινηματογράφο. Πέρσι, με τα γεγονότα της Μαρφίν, κατεβάσαμε τα ρολά για αρκετές ημέρες».
Ρωτήθηκαν και πολλοί άλλοι εκπρόσωποι θεάτρων μεγάλων πολυκαταστημάτων, υπευθύνων μουσείων. Στην απόλυτη πλειοψηφία τους κρίνουν ότι κυρίως υπεύθυνες είναι οι πορείες διαμαρτυρίας με κατάληξη την πλατεία Συντάγματος και τα επακόλουθα σε αρκετές περιπτώσεις επεισόδια, γεγονός που επηρεάζει τρομακτικά τις πολιτιστικές εκδηλώσεις.
Θύματα όμως πέφτουν πλέον και οι πλατείες.
Δεν είναι μόνο η πλατεία Ομονοίας ή του Αγίου Παντελεήμονα ή η ανύπαρκτη πλέον πλατεία Βάθη. Χαρακτηριστικό της απαξίωσης είναι το γεγονός ότι υποχωρούν στην εγκληματικότητα η μία μετά την άλλη πλατείες του ιστορικού κέντρου, εκεί που κυκλοφορούν καθημερινά δεκάδες χιλιάδες Ελληνες αλλά και τουρίστες.
Ετσι, άλλη μία ιστορική πλατεία, η Κλαυθμώνος, παραδίνεται σταδιακά στα χέρια τοξικομανών, εμπόρων ναρκωτικών ουσιών και μικροεγκληματιών. Το κακό άρχισε πριν χρόνια και κανείς δεν την πρόσεξε.
Η πλατεία Κλαυθμώνος «χρωστάει» το όνομά της στους δημοσίους υπαλλήλους, που πριν από την περίοδο του 1909 δεν ήταν μόνιμοι και μετά την απόλυσή τους, από κάθε αλλαγή κυβέρνησης, μαζεύονταν μπροστά από το υπουργείο Εσωτερικών, που βρίσκονταν στην πλατεία και με κλάματα και θρήνους (κλαυθμούς) παρακαλούσαν να τους επαναπροσλάβουν.
Δεδομένου ότι τέτοιες απολύσεις συνέβαιναν τακτικά, με κάθε αλλαγή κυβέρνησης, οι σκηνές αυτές ήταν αρκετά συχνές στην πλατεία. Ανάδοχος της ονομασίας ήταν ο συγγραφέας και κατόπιν ακαδημαϊκός Δημήτριος Γρ. Καμπούρογλου, ο οποίος πρώτος ονόμασε την πλατεία «Κλαυθμώνος» σε ένα χρονογράφημά του στην «Εστία» το 1878.
Σήμερα στην ιστορική αυτή πλατεία, τοξικομανείς κλέβουν καταστήματα και ανοίγουν αυτοκίνητα μέρα μεσημέρι, συμμορίες αρπάζουν τσάντες και κοσμήματα από γυναίκες, ενώ το «παζάρι» ναρκωτικών εκτυλίσσεται όλο το 24ωρο. Τους τελευταίους μήνες έχει μετατοπιστεί μέρος της εγκληματικότητας από την ευρύτερη περιοχή της Ομονοίας και του Μοναστηρακίου.
Η πλατεία Κλαυθμώνος είναι το «σπίτι» του 54χρονου άστεγου Γρηγόρη Κόγκου, τα τελευταία τρία χρόνια. Ηρθε στην Ελλάδα από την Πολωνία το 1990 μαζί με τρεις συγγενείς του και από τότε που έχασε τη δουλειά του και το σπίτι του, μένει στα παγκάκια. «Ακόμα και εμάς κλέβουν. Κάποιος από τους τέσσερίς μας κάθεται πάντα δίπλα στις κούτες, όταν φεύγουν οι υπόλοιποι, για να φυλάει τα πράγματά μας», δηλώνει και τονίζει ότι «στην πλατεία γίνεται παζάρι ναρκωτικών, ενώ συμμορίες αρπάζουν τσάντες γυναικών. Αισθανόμαστε κυρίως την νύχτα ανασφάλεια. Αν μπορούσαμε να βρούμε ασφαλέστερο κατάλυμα, θα φεύγαμε από την Κλαυθμώνος. Ξέρουμε όμως ότι υπάρχουν ακόμα χειρότερες περιοχές».
Η υποβάθμιση έχει αντίκτυπο και στην οικονομική δραστηριότητα της περιοχής. Σύμφωνα με τα στοιχεία από την Κίνηση Πολιτών Κέντρου Αθήνας, ο τζίρος των καταστημάτων που βρίσκονται στην κόκκινη ζώνη μειώθηκε πέρυσι κατά 30% σε σχέση με το 2009, ενώ τα πράγματα δεν βελτιώνονται ούτε τις περιόδους των εκπτώσεων και των προσφορών.
Η υποβάθμιση έχει αντίκτυπο και στην οικονομική δραστηριότητα της περιοχής.
Σύμφωνα με τα στοιχεία από την Κίνηση Πολιτών Κέντρου Αθήνας, ο τζίρος των καταστημάτων που βρίσκονται στην κόκκινη ζώνη μειώθηκε πέρυσι κατά 30% σε σχέση με το 2009, ενώ τα πράγματα δεν βελτιώνονται ούτε τις περιόδους των εκπτώσεων και των προσφορών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου