Τα ελληνικά απρόοπτα των Όσκαρ

Από το 1943, οπότε η Κατίνα Παξινού κέρδισε το Όσκαρ Β' Γυναικείου Ρόλου ως επαναστάτρια Πιλάρ στο «Για ποιον χτυπά η καμπάνα», η ελληνική ιστορία των Όσκαρ έχει λίγα βραβεία αλλά πολλές σελίδες:

* Με τη «Συμφωνία κυρίων», ο Ελία Καζάν (ή Ηλίας Καζαντζόγλου) απέκτησε το 1947 το πρώτο Όσκαρ Σκηνοθεσίας
 στην καριέρα του. Είχε τρεις ακόμη υποψηφιότητες σκηνοθεσίας («Λεωφορείο ο Πόθος», «Ανατολικά της Εδέμ», «Αμέρικα, Αμέρικα») και μία νίκη, το 1954, για το «Λιμάνι της αγωνίας». Το 1990, ο γιος του, Νίκολας Καζάν, συνέχισε την παράδοση της οικογένειας διεκδικώντας το βραβείο Διασκευασμένου Σεναρίου για το «Γύρισμα της τύχης», που κατέληξε στον Μάικλ Μπλέικ για το «Χορεύοντας με τους λύκους».



* Με πέντε υποψηφιότητες, το «Ποτέ την Κυριακή» του Ζυλ Ντασσέν πλημμυρίζει με ελληνικό στοιχείο την τελετή απονομής του 1960. Η Μελίνα Μερκούρη έχασε το Όσκαρ Α' Γυναικείου από την Ελίζαμπεθ Τέιλορ («Ζήσαμε στην αμαρτία») και η Θεώνη Βαχλιώτη-Όλντριτζ το βραβείο Ενδυματολογίας από την Ίντιθ Χεντ («The facts of life»). Ο Μάνος Χατζιδάκις όμως κέρδισε το Όσκαρ Τραγουδιού για τα «Παιδιά του Πειραιά», κάτι που του επέτρεψε να το περιφρονεί στο υπόλοιπο της καριέρας του. Κάποτε μάλιστα πέταξε το Όσκαρ στα σκουπίδια, απ' όπου διασώθηκε τελευταία στιγμή.



* Ο Τζων Κασσαβέτης βρέθηκε να διεκδικεί τρεις φορές Όσκαρ, με διαφορετική όμως ιδιότητα κάθε φορά: Το 1967 διεκδίκησε ως ηθοποιός ένα Όσκαρ Β' Ανδρικού Ρόλου για το «Και οι 12 ήταν καθάρματα» (έχασε από τον Τζορτζ Κένεντι του «Μεγάλου δραπέτη»). Έναν χρόνο μετά επέστρεψε στις υποψηφιότητες ως σεναρίστας για τα «Πρόσωπα» (έχασε από τον Μελ Μπρουκς και το «Αυτοί οι τρελοί παραγωγοί»). Και το 1974 συστήνεται ως σκηνοθέτης με το «Μια γυναίκα εξομολογείται», χάνει ωστόσο από τον Φράνσις Φορντ Κόπολα και τον «Νονό 2».



* Οι υποψήφιες δουλειές της στα κοστούμια του «Ποτέ την Κυριακή» (1960) και της «Φαίδρας» (1962) δεν τιμήθηκαν τελικά με Όσκαρ, η Θεώνη Βαχλιώτη-Ολντριτζ περίμενε, όμως, μέχρι το 1975 όποτε βραβεύθηκε με τον «Υπέροχο Γκάτσμπι».



* Και όμως, το επώνυμο της Σούζαν Σαράντον είναι ουσιαστικά ελληνικό. Ο πρώτος και μοναδικός σύζυγος της ηθοποιού, Κρις Σαράντον, είναι γιος της Μαρίας και του Χριστόφορου Σαραντόπουλου, ελλήνων μεταναστών που έγιναν εστιάτορες στη Δυτική Βιρτζίνια! Στα 28 του, το 1975, ήδη οχτώ χρόνια παντρεμένος με τη Σούζαν, ο Σαράντον υποδύθηκε τον ομοφυλόφιλο εραστή του Αλ Πατσίνο στη «Σκυλίσια μέρα» και διεκδίκησε το Όσκαρ Β' Ανδρικού Ρόλου. Το κέρδισε ο παλαίμαχος Τζορτζ Μπερνς για το «The sunshine boys».



* Μόνιμος ντεκορατέρ στις ταινίες του Φράνσις Φορντ Κόπολα και πέντε φορές υποψήφιος για το Όσκαρ Καλλιτεχνικής Διεύθυνσης, ο Ντιν Ταβουλάρις είναι γόνος Ελλήνων μεταναστών. Η μοναδική νίκη στην καριέρα του ήταν εκείνη της πρώτης του υποψηφιότητας: το 1974 με τον «Νονό 2».



* Εφτά υποψηφιότητες εξασφάλισε ο «Αλέξης Ζορμπάς» του Μιχάλη Κακογιάννη στα Όσκαρ του 1964. Κι ενώ ο δημιουργός του έχασε και στις τρεις κατηγορίες για τις οποίες ήταν ο ίδιος υποψήφιος (Καλύτερης Ταινίας, Σκηνοθεσίας και Διασκευασμένου Σεναρίου), βραβεύτηκε ο Βασίλης Φωτόπουλος για τα σκηνικά του. Όσκαρ Β' Γυναικείου Ρόλου πήγε στη Ρωσίδα Λίλα Κέντροβα και Όσκαρ Φωτογραφίας στον Βρετανό Γουόλτερ Λασάλι, ο οποίος αμέσως μετά αποφάσισε να δημοτολογηθεί άτυπα Έλληνας και επέλεξε ως μόνιμο τόπο κατοικίας του τα Χανιά.