Μια μέρα σαν σήμερα έφυγε νωρίς από τη ζωή ο Νίκος Ξυλούρης που μπορει να είναι... χίλια μύρια κύμματα μακριά όμως θα ζει για πάντα μέσα από τα τραγούδια του

   Τριάντα ένα χρόνια έχουν περάσει από τότε που χάθηκε η «φωνή της Κρήτης». Τριάντα ένα χρόνια από τον θάνατο του Νίκου Ξυλούρη που με την αξεπέραστη φωνή του τραγούδησε για τα βάσανα και τον πόνο των Ελλήνων αλλά και την λεφτεριά. Ο θάνατος ζήλεψε τη φωνή του και τον πήρε νωρίς από κοντά μας. Ήταν 8 Φεβρουαρίου του 1980 όταν το αηδόνι της Κρήτης έσβηνε σε ηλικία
44 ετών χάνοντας τη μάχη με τον καρκίνο την οποία έδωσε με αξιοπρέπεια και πάθος.
Ευτύχησε και ευτυχήσαμε να γεννηθεί σε μια οικογένεια με μακρά μουσική παράδοση όπου η το τραγούδι και η λύρα βρίσκονταν πάντα στο προσκέφαλο. Γεννημένος στα Ανώγια της Κρήτης το 1936, ζει πολύ μικρός, μόλις στα πέντε του χρόνια, τη σκληρότητα του πολέμου, αφού οι Γερμανοί κατακαίουν το χωριό του. Όλη του η οικογένεια μεταφέρετε στο Μυλοπόταμο.
Ο Ξυλούρης καταλαβαίνει από παιδί την αγάπη του για τη μουσική. Στην τρίτη τάξη του δημοτικού ζητά από τους γονείς του μια λύρα. Ο πατέρας του αρνείται γιατί θέλει το παιδί του να μάθει γράμματα. Βοηθός του όμως στέκεται ο δάσκαλός του χάρη στον οποίο αποκτά την πολυπόθητη λύρα που την κρατά πλέον σα θησαυρό, βρίσκοντας πλέον το νόημα όλο στη μουσική. Παίζει μάλιστα με αυτή τη λύρα σε πανηγύρια και γάμους!
Στα 17 του μετακομίζει στο Ηράκλειο και πιάνει δουλειά στο κέντρο διασκέδασης «Κάστρο». Ο μισθός πενιχρός και ο ανταγωνισμός από τα ευρωπαϊκά τραγούδια και τους μεγάλους λυράρηδες μεγάλος. Ωστόσο παίζει ακόμα και γι' αυτούς που δεν μπορούν να τον πληρώσουν καθώς σύμφωνα με τον ίδιο: «Αυτοί έχουν περισσότερη ανάγκη για να γλεντήσουν».
Το 1958 παντρεύεται την Ουρανία Μελαμπιανάκη και μαζί κάνουν δύο παιδιά, το Γιώργο και τη Ρηνιώ. Το ίδιο έτος βγάζει πια τον πρώτο του δίσκο από την Οντεόν με τίτλο «Μια μαυροφόρα που περνά» με αμοιβή 150 δραχμές. Ο δίσκος όμως γνωρίζει μεγάλη επιτυχία και ο δρόμος ανοίγει για τον Ξυλούρη...
ΟΞυλούρης εκπροσωπεί την Ελλάδα, το 1966, σε έναν διαγωνισμό παραδοσιακής μουσικής στο Σαν Ρέμο με ένα συρτάκι παιγμένο από τη λύρα. Ο μεγάλος μουσικός ανάμεσα σε δεκάδες υποψηφίους έρχεται πρώτος. Τον επόμενο χρόνο ανοίγει στο Ηράκλειο το κέντρο «Ερωτόκριτος» και η κρητική μουσική βρίσκει πια το σπίτι της.
Από το 1969 μετακομίζει στην Αθήνα και ξεκινά η καθιέρωση. Ηχογραφεί τον δίσκο «Ανυφαντού». Μετά την γνωριμία-σταθμό με τον Ερρίκο Θαλασσινό, γνωρίζεται και  με τον Γιάννη Μαρκόπουλο της Columbia και ηχογραφεί τα θρυλικά «Ριζίτικα». Ο δίσκος βραβεύεται από την Γαλλική Ακαδημία Σαρλ Κρος με μια όμως λεπτομέρεια: στο εξώφυλλο του ξένου δίσκου δεν υπάρχει το όνομά του!
Το καλοκαίρι του 1973 μαζί με την Τζένη Καρέζη και τον Κώστα Καζάκο ανεβάζουν το «Μεγάλο μας Τσίρκο» όπου η συμμετοχή του στο θέατρο είναι μοναδική όπως η μουσική του. Μοναδική είναι και η συνεισφορά του Νίκου Ξυλούρη στον αγώνα κατά των Συνταγματαρχών. Με τα αξέχαστα τραγούδια του δίνει κάθε φορά ένα χτύπημα στη δικτατορία και ξυπνά τις συνειδήσεις των ανθρώπων και τις κρατά ζωντανές.
Αψεγάδιαστη φωνή, αξεπέραστα τραγούδια και πάνω απ' όλα αυτά ένας μοναδικός άνθρωπος. Ο Νίκος Ξυλούρης στάθηκε αλώβητος μπροστά στους δικτάτορες όχι όμως και στον καρκίνο που του χτύπησε την πόρτα νωρίς κάνοντας στα 44 του χρόνια να σβήσει. Πέρασαν τριάντα ένα ολόκληρα χρόνια αλλά ο Ξυλούρης δεν έχει φύγει ποτέ από τις καρδιές των Ελλήνων. Το Αϊβαλί, οι οχτροί, η ξαστεριά, ο κυρ Μέντιος και τόσα άλλα μεγάλα τραγούδια που ερμήνευσε μοναδικά θα τον κρατούν ολοζώντανο για πάντα.