Ο «Θίασος Παροικία», όπως κάθε χρόνο τέτοια εποχή, ετοιμάζεται να δώσει το παρόν του στα θεατρικά δρώμενα της φιλότεχνης παροικίας μας.
Εικοστός πρώτος χρόνος για το θίασο, όπως λέμε τα 21α του γενέθλια. Νέα αρχή, με νέες ιδέες, νέο ρεπερτόριο και νέους ανθρώπους με την ελπίδα και από την πλευρά του κοινού για πολλά χρόνια μαζί.
Δεν υπάρχει αμφιβολία, η παροικία στήριξε όλα αυτά τα χρόνια το θίασο και γι’ αυτό άντεξε και
προχωράει και πετάει με επιτυχίες σε όλη την Αυστραλία.
Νέα αρχή, λοιπόν, με νέες επιλογές έργων. Τα τελευταία 5 χρονιά, ο θίασος παρουσίασε αποκλειστικά στην Αυστραλία, έργα πρωτόπαιχτα, των πασίγνωστων στην Ελλάδα θεατρικών συγγραφέων Μιχάλη Ρέππα και Θανάση και Θανάση Παπαθανασίου. Έφερε πολύ κοντά στον ελληνισμό τους δύο αξιόλογους αυτούς συγγραφείς που με τα επίκαιρα κοινωνικά έργα τους ξεσηκώνουν πραγματικά την Ελλάδα. Αυτά τα έργα, όπως Συμπέθεροι από τα Τίρανα, Ροζ, Μολότοφ, Μπαμπάδες με Ρούμι και άλλα, βοήθησαν το θίασο, όχι μόνο να αντέξει αλλά και να γίνει πασίγνωστος σε όλη την Αυστραλία. Η συνεργασία με τους εκλεκτούς συγγραφείς θα συνεχιστεί φυσικά στο άμεσο μέλλον, με το καινούργιο τους έργο, που παίζεται στην Αθήνα, το «Ράους».
Αυτή τη στιγμή ο θίασος κάνει αλλαγή και στροφή σε παροικιακά και πρωτοποριακά θέματα, σημερινά και επίκαιρα, που έχουν σχέση με τα μαρτύρια των συμπαροίκων όταν επισκέπτονται την πατρίδα και κυρίως έχουν να κάνουν με την ελληνική γραφειοκρατία.
Ο τίτλος του έργου είναι «Ου μπλέξεις, Ενδεκάτη εντολή». Είναι διασκευή της κωμωδίας του Γιώργου Χαραλαμπίδη «Κατά τα άλλα, ου μπλέξεις». Εκτός από τις ιστορίες του Χαραλαμπίδη, υπάρχουν σπαρταριστά θέματα του Λάκη Λαζόπουλου και του Νίκου Ζαπατίνα. Η διασκευή και τα θέματα, φρέσκα και παροικιακά, είναι του Θανάση Μακρυγιώργου.
Πρόκειται για μια πρωτοποριακή δουλειά, με σπαρταριστές ιστορίες, αληθινές φυσικά, που λίγο-πολύ όλοι έχουμε ζήσει στην πατρίδα ή έχουμε ακούσει. Η υπόθεση ξεκινάει όταν ένας Σύλλογος Καλαματιανών της Μελβούρνης, με την προτροπή του πολυπράγμονα προέδρου του, αποφασίζει να οργανώσει εκδρομή στην πατρίδα και την ιδιαίτερη τους πατρίδα την ξακουστή Καλαμάτα. Τώρα που η πατρίδα υποφέρει οικονομικά και στην Καλαμάτα ούτε σύκα ούτε λάδι ούτε τα μαντήλια τα καλαματιανά πουλιούνται, στα περίπτερα πουλιούνται χίμα τα τσιγάρα. Φτάνουν μια χαρά, άλλος μετά από 60 ,50,40 χρόνια, ακολουθούν και συγγενείς δεύτερης και τρίτης γενιάς.
Τους υποδέχονται αντιπροσωπείες, από την Καλαμάτα και τα γύρω χωριά, υποδοχή από συμπατριώτη τους υπουργό. Μετά τα φώτα της γιορτής και της υποδοχής, αρχίζουν πράγματα τρελά και παλαβά. Αρχίζουν τα προσωπικά τους μαρτύρια για γέλια και για κλάματα.
Ανακαλύπτουν ξένες βίλες στα ξεχασμένα χωράφια τους. Μια γιαγιά 80 χρονών που έφυγε για την Αυστραλία 20 χρονών το 1950 την έχουν γράψει άντρα, που δεν πήγε στο στρατό. Μια μάνα που η κόρη της παντρεύτηκε έναν «μπλάτζα» δυο χρόνια τώρα όταν πήγε διακοπές στην Ελλάδα, πεινάνε και προσπαθεί να την χωρίσει για να επιστρέψουν στην Αυστραλία. Ένας γέρος προσπαθεί να αποδείξει ότι είναι ζωντανός, ενώ αυτοί τον έχουν γράψει για πεθαμένο και άλλες ιστορίες. Το μπλέξιμο στα γρανάζια του κράτους είναι τέτοιο και από πάνω και η συμπεριφορά των συγγενών, που στο τέλος όλοι καταλήγουν να κραυγάζουν μέχρι τρέλας.
Εικοστός πρώτος χρόνος για το θίασο, όπως λέμε τα 21α του γενέθλια. Νέα αρχή, με νέες ιδέες, νέο ρεπερτόριο και νέους ανθρώπους με την ελπίδα και από την πλευρά του κοινού για πολλά χρόνια μαζί.
Δεν υπάρχει αμφιβολία, η παροικία στήριξε όλα αυτά τα χρόνια το θίασο και γι’ αυτό άντεξε και
προχωράει και πετάει με επιτυχίες σε όλη την Αυστραλία.
Νέα αρχή, λοιπόν, με νέες επιλογές έργων. Τα τελευταία 5 χρονιά, ο θίασος παρουσίασε αποκλειστικά στην Αυστραλία, έργα πρωτόπαιχτα, των πασίγνωστων στην Ελλάδα θεατρικών συγγραφέων Μιχάλη Ρέππα και Θανάση και Θανάση Παπαθανασίου. Έφερε πολύ κοντά στον ελληνισμό τους δύο αξιόλογους αυτούς συγγραφείς που με τα επίκαιρα κοινωνικά έργα τους ξεσηκώνουν πραγματικά την Ελλάδα. Αυτά τα έργα, όπως Συμπέθεροι από τα Τίρανα, Ροζ, Μολότοφ, Μπαμπάδες με Ρούμι και άλλα, βοήθησαν το θίασο, όχι μόνο να αντέξει αλλά και να γίνει πασίγνωστος σε όλη την Αυστραλία. Η συνεργασία με τους εκλεκτούς συγγραφείς θα συνεχιστεί φυσικά στο άμεσο μέλλον, με το καινούργιο τους έργο, που παίζεται στην Αθήνα, το «Ράους».
Αυτή τη στιγμή ο θίασος κάνει αλλαγή και στροφή σε παροικιακά και πρωτοποριακά θέματα, σημερινά και επίκαιρα, που έχουν σχέση με τα μαρτύρια των συμπαροίκων όταν επισκέπτονται την πατρίδα και κυρίως έχουν να κάνουν με την ελληνική γραφειοκρατία.
Ο τίτλος του έργου είναι «Ου μπλέξεις, Ενδεκάτη εντολή». Είναι διασκευή της κωμωδίας του Γιώργου Χαραλαμπίδη «Κατά τα άλλα, ου μπλέξεις». Εκτός από τις ιστορίες του Χαραλαμπίδη, υπάρχουν σπαρταριστά θέματα του Λάκη Λαζόπουλου και του Νίκου Ζαπατίνα. Η διασκευή και τα θέματα, φρέσκα και παροικιακά, είναι του Θανάση Μακρυγιώργου.
Πρόκειται για μια πρωτοποριακή δουλειά, με σπαρταριστές ιστορίες, αληθινές φυσικά, που λίγο-πολύ όλοι έχουμε ζήσει στην πατρίδα ή έχουμε ακούσει. Η υπόθεση ξεκινάει όταν ένας Σύλλογος Καλαματιανών της Μελβούρνης, με την προτροπή του πολυπράγμονα προέδρου του, αποφασίζει να οργανώσει εκδρομή στην πατρίδα και την ιδιαίτερη τους πατρίδα την ξακουστή Καλαμάτα. Τώρα που η πατρίδα υποφέρει οικονομικά και στην Καλαμάτα ούτε σύκα ούτε λάδι ούτε τα μαντήλια τα καλαματιανά πουλιούνται, στα περίπτερα πουλιούνται χίμα τα τσιγάρα. Φτάνουν μια χαρά, άλλος μετά από 60 ,50,40 χρόνια, ακολουθούν και συγγενείς δεύτερης και τρίτης γενιάς.
Τους υποδέχονται αντιπροσωπείες, από την Καλαμάτα και τα γύρω χωριά, υποδοχή από συμπατριώτη τους υπουργό. Μετά τα φώτα της γιορτής και της υποδοχής, αρχίζουν πράγματα τρελά και παλαβά. Αρχίζουν τα προσωπικά τους μαρτύρια για γέλια και για κλάματα.
Ανακαλύπτουν ξένες βίλες στα ξεχασμένα χωράφια τους. Μια γιαγιά 80 χρονών που έφυγε για την Αυστραλία 20 χρονών το 1950 την έχουν γράψει άντρα, που δεν πήγε στο στρατό. Μια μάνα που η κόρη της παντρεύτηκε έναν «μπλάτζα» δυο χρόνια τώρα όταν πήγε διακοπές στην Ελλάδα, πεινάνε και προσπαθεί να την χωρίσει για να επιστρέψουν στην Αυστραλία. Ένας γέρος προσπαθεί να αποδείξει ότι είναι ζωντανός, ενώ αυτοί τον έχουν γράψει για πεθαμένο και άλλες ιστορίες. Το μπλέξιμο στα γρανάζια του κράτους είναι τέτοιο και από πάνω και η συμπεριφορά των συγγενών, που στο τέλος όλοι καταλήγουν να κραυγάζουν μέχρι τρέλας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου