«Το μόνο που κινείται σήμερα είναι οι τρομοκράτες»

Δεν αναλύει τα πράγματα με τα οποία ασχολείται. Προτιμά να αφήνει τα ερεθίσματα να λειτουργούν με τον δικό τους τρόπο. Τα θέματα και τα ερωτήματα που τον απασχολούν ταυτίζονται απλώς με τα ενδιαφέροντά του. Κάπως έτσι μπήκε και ο «Πλατόνοφ» στη ζωή του Γιώργου Λάνθιμου, το όνομα του οποίου έχει ταυτιστεί με την πολυβραβευμένη ταινία «Κυνόδοντας». Το έργο του Άντον Τσέχοφ μέσα από τη διασκευή του
Ντέιβιντ Χέαρ αποτελεί τη νέα του σκηνοθεσία για το θέατρο και συγκεκριμένα για τη Νέα Σκηνή του Εθνικού «Νίκος Κούρκουλος».
«Ένιωσα ότι είναι ένα πολύ σύγχρονο έργο» λέει ο Γιώργος Λάνθιμος . «Ο μηδενισμός του ήρωα που θέλει να αλλάξει τα πράγματα, ο επαναστάτης που όλο αναβάλλει και τελικά δεν κάνει τίποτε, το οικονομικό που διατρέχει όλο το έργο, ο έρωτας και κυρίως όλο αυτό το “αδύνατο να συμβεί”, όλα αυτά μου φαίνεται ότι έχουν σχέση με το σήμερα». Αλήθεια, μπορεί σήμερα ένας νέος να είναι επαναστάτης; «Επαναστάτης με ποια έννοια; Δεν ξέρω. Ίσως παλαιότερα να ήταν πιο σαφές πολιτικά όλο αυτό. Τώρα, αν και χρειάζεται επανάσταση, δεν ξέρω αν είναι εφικτή, αν οι άνθρωποι έχουν τη διάθεση να την κάνουν. Νομίζω ότι υπάρχει αδράνεια. Έτσι το μόνο που βλέπεις σήμερα να κινείται είναι οι τρομοκράτες- οι οποίοι καμιά φορά έχουν και ιδεολογική βάση στη δράση τους. Πρέπει όμως να κάνουμε τους διαχωρισμούς.
΄Η δεν κάνεις τίποτε και είσαι νωθρός, σε λήθαργο, ή πρέπει να είσαι τρομοκράτης» . Δράση είναι το να πετάς πέτρες επειδή είσαι νέος; «Αν δεν πετάξουν και οι νέοι πέτρες, ποιος θα πετάξει;» απαντά. Όσο για την τέχνη, «όχι, δεν είναι μια επαναστατική κίνηση» δηλώνει, «είναι πιο ήπια».
ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟΣ ΤΣΕΧΟΦ
Έχοντας ωστόσο την εμπειρία του εξωτερικού, λόγω της κινηματογραφικής του πορείας, ο 38χρονος σήμερα σκηνοθέτης ξέρει ότι η διαφορά μας με τους ξένους σε ζητήματα παιδείας και εκπαίδευσης είναι μεγάλη. Βρίσκει όμως ότι οι Έλληνες είναι πιο ανεκτικοί, πιο ανοιχτοί- έστω και ως μειοψηφία. «Έχουμε την ελευθερία της δημιουργίας. Για μένα, αν και δεν το βλέπω θετικά, τα πολλά θέατρα είναι δείγμα ελευθερίας. Αν κάπου πάσχουμε είναι στο να αναγνωρίζουμε το σημαντικό».
Στον «Πλατόνοφ» η πλήξη και η μονοτονία της καθημερινότητας ανατρέπονται με την άφιξη του νεαρού δασκάλου που θα ταράξει τα λιμνάζοντα ύδατα της ζωής των ηρώων του Τσέχοφ. Γρήγορα όμως θα ξεπεράσουν τη γοητευτική πλευρά του Πλατόνοφ, ενώ εκείνος μέσα από τα επικίνδυνα παιχνίδια του θα προκαλέσει και οι συνέπειες θα έχουν πολλούς αποδέκτες. Το πιο πρώιμο ίσως θεατρικό του ρώσου δραματουργού αποκαλύπτει τελικά όλη την γκάμα των θεμάτων που θα απασχολήσουν τον Τσέχοφ στα μεγάλα του κείμενα.
«Διάβασα πολλά έργα και κατάλαβα ότι δεν ήθελα να κάνω ένα σύγχρονο αλλά ένα κλασικό. Βρήκα και αυτή τη διασκευή του Ντέιβιντ Χέαρ που δεν το αλλάζει καθόλου, απλώς μειώνει την έκτασή του και εκσυγχρονίζει λίγο τους διαλόγους. Γι΄ αυτό και την προτίμησα. Δεν είχα καμία συγκεκριμένη άποψη όταν καταπιάστηκα με τον “Πλατόνοφ” και νομίζω ότι αυτό λειτούργησε θετικά. Επαιξαν ρόλο τόσο η συγκυρία όσο και η διάθεσή μου».
Με τον Άρη Σερβετάλη να υποδύεται τον Πλατόνοφ («του ταιριάζει πάρα πολύ ο ρόλος, θα είχα δυσκολία να βρω κάποιον άλλον») η παράσταση δεν διαθέτει κινηματογραφικά στοιχεία- επ΄ αυτού ο σκηνοθέτης είναι σαφέστατος. Ιδιαίτερα επιλεκτικός στους συνεργάτες του, δουλεύει με συγκεκριμένους ηθοποιούς που χωρούν στη δική του αισθητική, ενώ για τις ταινίες του προτιμά ερασιτέχνες, ανθρώπους πιο ανοιχτούς. «Με ενδιαφέρει να βρω τον σωστό άνθρωπο» λέει.