Ο «φονιάς» των καγκουρό!

Ο Σταύρος Μαργαρίτης δικαιολογημένα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί «φονέας των…  καγκουρό».
Σύμφωνα με δικές του εκτιμήσεις, θα πρέπει να έχει σκοτώσει έως
σήμερα πάνω από ένα εκατομμύριο καγκουρό «για καθαρά βιοποριστικούς λόγους»!
Ο κυρ-Σταύρος, που γεννήθηκε το 1937 στην Βουνιχώρα Φωκίδος είναι ένας ζωντανός θρύλος στην Αυστραλία. Και έχει χαρακτηριστεί ως «μοναδικός», όπως θα δούμε παρακάτω.
Η ζωή του έχει καταγραφεί σε βίντεο, έχει γίνει τραγούδι και έχει γραφτεί και βιβλίο γι’ αυτόν, για πολλούς και διαφόρους λόγους, όπως θα δούμε στη συνέχεια.
«Έζησα δύσκολα, φτωχά και ταλαίπωρα παιδικά χρόνια, λόγω του πολέμου και του εμφυλίου» λέει στη «Δημοκρατία» και συνεχίζει:
«Στα 16 μου είχε παρθεί η απόφαση να ξενιτευτώ. Είχα να επιλέξω μεταξύ Αμερικής και Αυστραλίας. Ρώτησα πού έχει καγκουρό και όταν μου είπαν «στην Αυστραλία» έφυγα».
Με το πλοίο Fairsea φορτωμένο με 2.500 μετανάστες ταξίδευε πάνω από 30 μέρες για να φτάσει στην Αυστραλία.
Αμούστακος με χρέος 350 λιρών (για το εισιτήριό του) έφτασε στο απομακρυσμένο Σεντ Τζορτζ όπου είχε ένα «καφέ» ο θείος του Γιάννης Τσονακάς.
«Για οκτώ χρόνια, ο θείος μου, εργένης, δούλευε στο μαγαζί-σπίτι του και δεν πήγε ποτέ ούτε στο απέναντι πεζοδρόμιο. Δεν έζησε ποτέ με γυναίκα. Ήταν όμως καλός Σαμαρίτης» μας λέει.
Μαζί του ξεκίνησε να δουλεύει και ο Σταύρος επτά ημέρες την εβδομάδα με πενιχρή αμοιβή.
Από την επαρχία πήγε στο Μπρίσμπαν, όπου έκανε όλες τις δουλειές. Ξυλουργός, γκαρσόν, παίκτης ράγμπι και   πυγμάχος!
Ως πυγμάχος, έκανε και παγκόσμιο ρεκόρ αφού έριξε τον αντίπαλό του νοκ-άουτ σε οκτώ…  δευτερόλεπτα!
 Μετά την πυγμαχία, έγινε κουρέας και το βράδυ κυνηγός καγκουρό. Εκεί και διέπρεψε αφού φέρεται ότι σκότωσε ένα εκατομμύριο καγκουρό.
«Στο σημάδι είμαι ακτύπητος» μας λέει με καμάρι.
Σε σύντομο χρονικό διάστημα έκανε μονάδα επεξεργασίας κρέατος και δέρματος καγκουρό που λειτουργεί έως σήμερα με το όνομα “KATRAMATOS & CO” που είναι το…  παρατσούκλι της οικογένειας Μαργαρίτη.
«Την εποχή της μεγάλης ακμής φτάσαμε να απασχολούμε έως και 250 άτομα» μας λέει συμπληρώνοντας ότι το εργοστάσιο λειτουργεί και τώρα με επιτυχία.
Και έτσι ο «Σταυραετός της Βουνιχώρας» έγινε ο αξιοσέβαστος The Greek του Κουίνσλαντ με μοτίβο «να δίνεις στη ζωή, αν θες να παίρνεις».
Παντρεύτηκε με την Τζόαν και απόκτησαν δυο υπέροχες κόρες, την Γεωργία και την Πανωραία.
Αλλά ο κυρ-Σταύρος δεν ξέχναγε ποτέ τον Παρνασσό και την Γκιώνα και μόλις οι οικονομίες του το επέτρεψαν  άρχισε να κάνει ταξίδια-προσκυνήματα στην πατρίδα.
«Το πρώτο μου ταξίδι ήταν ανήμερα των Χριστουγέννων του 1972. Μετά από 17 χρόνια στην ξενιτιά, δεν είχα δει κανέναν δικό μου. Όταν φτάσαμε στο παλιό αεροδρόμιο της Αθήνας, στο Ελληνικό, άκουσα μια φωνή  από την ταράτσα να σκίζει τον αέρα «Σταύροοοο». Ήταν η αδελφή μου. Ο κάθε πόρος του κορμιού μου, διεσταλμένος να δεχθεί την αγάπη της οικογένειας, άρπαξε την φωνή της σαν γλυκό χάδι στο αυτί.
Εκείνο το βράδυ δεν κοιμήθηκα καθόλου. Κοιταζόμασταν με γονείς και αδέλφια στα μάτια. Όλα είχαν αλλάξει εκτός από τις αγέραστες βουνοκορφές».
Έκτοτε, ο Σταύρος επισκέπτεται συχνά την Ελλάδα και το 1990 μετέφερε ένα λυόμενο σπίτι από την Αυστραλία, το οποίο συναρμολόγησε μαζί με τους Αυστραλούς Ρον και Λυν και το έστησε στη Βουνιχώρα για να ζήσουν άνετα τα τελευταία χρόνια τους οι γονείς του!