Πρόκειται για το πρόσφατο τεύχος του γνωστότατου περιοδικού με αφιέρωμα στο Νίκο Καρούζο.
Ο αφιερωματικός λόγος του εισαγωγικού εκδοτικού σημειώματος μας προετοιμάζει: στην περίπτωση του Νίκου Καρούζου (1926-1990) ο αναγνώστης εισέρχεται σε μια μεγάλη αναγνωστική περιπέτεια, προσκαλούμενος στην εμπειρία μιας παράδοξης ανάφλεξης, στο κέντρο ενός
σχεδόν εκστατικού λόγου, λίγο πριν από τη σιωπή. Το παρόν του Καρούζου είναι φτιαγμένο σύμφωνα με μια πολύ εκλεπτυσμένη τεχνολογία θανάτου, που αυτόματα καταργεί και παρελθόν και μέλλον και τα μετατρέπει όλα σε απόλυτο παρόν. Είναι το παρόν που είναι δυναστικό, όχι ο χρόνος, γράφει η Κατερίνα Αγγελάκη–Ρουκ και ακόμα αιωρούνται τα δικά του λόγια: Αυτό που ονομάζουμε “χρόνο” είναι μια ανάγκη της σκέψης για να επιβάλει στα φαινόμενα μια οργάνωση. Είναι ένα μέσο. Τίποτ’ άλλο.
Ο Μάνος Στεφανίδης τον θυμάται συνεχώς αγχωμένο και αγχωτικό, να μασουλάει μια περίεργη λέξη στο στόμα, σαν συμβολικό πασατέμπο, έναν έμφοβο της ύπαρξης, εντέλει συμφιλιωμένο με το κενό και με το τίποτα, που γνώριζε ότι η ποίηση ορίζεται σαν το διάκενο ανάμεσα στον στοχασμό και την παράνοια. Σε ένα έπος χωρίς ήρωες, με τον ποιητή σπαρασσόμενο και κατακαιόμενο, σαν ένας Μωυσής ξεχασμένος στην πλατεία Μαβίλη, που του δόθηκαν μεν οι εντολές αλλά εκείνος τις έχασε ή, τις πέταξε στα σκουπίδια).
Λέγεται ότι η μια αλήθεια είναι το χιούμορ της άλλης. Αυτό το χιούμορ στην ποίησή του σκιτσάρει ο Χαράλαμπος Γιαννακόπουλος, εκείνη την συνειδητή του προσπάθεια να την αποφορτίσει από την απόγνωση που γεννάει η ύπαρξη. Πόσο μάλλον όταν Όλα είναι τραγικά πλην του τράγου, πόσο μάλλον όταν Είμαστε ακόμη στην προϊστορία του χιούμορ. Αναπάντεχο κομμάτι, μια εκτενής συζήτηση μεταξύ του ποιητή και του τουμπίστα και πεζογράφου Γ. Ζουγανέλη το 1986 (κάποια στιγμή ο ποιητής, μανιώδης των δώρων, του χαρίζει την Ιστορία της Τζαζ, του Τζον Τσίλτον) ενώ νωρίτερα μας έχει κάπως ησυχάσει: Η αλαζονεία ενός καλλιτέχνη θα βγει στο έργο, θα τιμωρηθεί μέσα στο έργο.
Μαρία Αρμύρα, Ανδρέας Βεργιόπουλος, Τάσος Γουδέλης, Γιάννης Ευσταθιάδης, Νίκος Κουφάκης, Μαίρη Μεϊμαράκη, Νίκος Αλ. Μηλιώνης, Σάββας Μιχαήλ, Εύα Μπέη, Αθηνά Παπαδάκη, Μανόλης Πρατικάκης, Πάνος Σταθογιάννης, Σταύρος Στρατηγάκος, Κώστας Δ. Υφαντής, Θέμος Χαραμής, Κώστας Χατζηαντωνίου και Βαγγέλης Χατζηβασιλείου όλοι όσοι μιλούν για τον Καρούζο.Δεν ξέραμε ότι ο έρωτας είναι σαν την ποίηση και ότι όλοι οι εραστές πιστεύουν ότι καινοτομούν, έγραφε ο Raymond Radiguet Με τον Διάβολο στο Κορμί και είναι εμφανές ότι βρισκόμαστε ήδη στη στήλη facebook του Κώστα Μαυρουδή, που μας τρέφει ευθύβολες επισημάνσεις και λοξόβολες ματιές, ενίοτε μέσα από τελευταίες φράσεις διηγημάτων, ένα χατζιδακικό εγκώμιο στην ήττα ή μια απρόσμενα ανθεκτική επισήμανση του Σουρή για τους Έλληνες (που ασκούν «πανελευθέρως» τα δικαιώματα «του Συνέρχεσθαι και του Ουρείν εις όποιο θέλει μέρος»).Από τα υπόλοιπα γραπτά, δυο έξοχα διηγήματα επαληθεύουν την ιδιότητα των πίσω κειμένων ως πολύτιμων λιθο-σελίδων.
Η γυναίκα που κατασκόπευε τον εαυτό της του (Πολωνού) Μάριους Σζίγκιελ βρίσκει καταφύγιο στη γραφή, για να ζήσει το δεύτερο εαυτό της, σε μια κατ’ εξοχήν πράξη αποξένωσης, ενώ ο τρισέλιδος Χουάν Μαρσέ (τελευτ. φωτ.) ας μιλήσει μόνος του: … δεν ήταν σε θέση να διακρίνουν σ’ εκείνο το ωραίο μέτωπο την ντελικάτη απάθεια που προηγείται των ακραίων αποφάσεων, ούτε στα μάτια που έμοιαζαν με οργισμένα αστέρια την αόριστη εκείνη σκοτεινιά, ενδεικτική βασανιστικών σκέψεων που θα μπορούσαν ακόμα και να δικαιολογήσουν ηθικά τη διάπραξη εγκλήματος…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου