«WSJ»: H Ελλάδα πρέπει απελευθερώσει των ιδιωτικό τομέα

 H νέα διάσωση δεν θα πετύχει αν η Ελλάδα δεν απελευθερώσει τον ιδιωτικό τομέα, επισήμανε σε κύριο άρθρο της η εφημερίδα «WSJ».
Συγκεκριμένα, η «WSJ», ανέφερε ότι οι αποκρατικοποιήσεις είναι ένα σημείο εκκίνησης, καθώς το υπερμέγεθες κράτος της Ελλάδας ήταν αυτό που την έβαλε σε οικονομικά προβλήματα εξ
αρχής. Από το 2009, οπότε οι Σοσιαλιστές ανήλθαν στην εξουσία δεν έχουν πουλήσει ούτε μία
εταιρεία από φόβο μην χρειαστεί να απολύσουν δημοσίους υπαλλήλους και αναστατώσουν τα περίφημα συνδικάτα. Οι απεργιακές κινητοποιήσεις είναι συνεχείς στη χώρα.
Ομως η πίεση προς την Αθήνα να δράσει είναι πλέον συνεχής από τους πιστωτές της. Η κυβέρνηση έχει υποσχεθεί να πουλήσει τον ΟΤΕ, το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο, λιμάνια, την εταιρεία παροχής νερού και άλλα και έχει ορίσει τους συμβούλους της επί του εγχειρήματος.
Αυτή είναι μία καλή, αργοπορημένη, αρχή: Η Αθήνα, στοχεύει να συγκεντρώσει 50 δισ. ευρώ τα επόμενα 5 χρόνια. Το ποσό αυτό δεν θα καλύψει το χρέος της Ελλάδας, το οποίο εκτιμάται ότι θα ανέλθει στα 345 δισ. ευρώ ή στο 153% του ΑΕΠ φέτος.
Το χρέος αυτό, ήταν άλλωστε και ο λόγος που ο Moody’s προχώρησε σε νέα υποβάθμιση της ελληνικής οικονομίας, την Τετάρτη.
Ωστόσο, οι αποκρατικοποιήσεις δεν θα κάνουν καλό μόνο από πλευράς εσόδων. Θα εγχύσουν ανταγωνισμό στην Οικονομία, θα βοηθήσουν την καινοτομία, θα μειώσουν τις σπατάλες και τελικά θα ωθήσουν την ανάπτυξη στην Ελλάδα, που είναι και ο μόνος δρόμος να ξεφύγει από τη δίνη του χρέους.
Από αυτή την προοπτική η Αθήνα θα πρέπει να ανησυχεί λιγότερο για το ποσό που θα συγκεντρώσει από τις αποκρατικοποιήσεις, αλλά για το πόσο πιο γρήγορα και αποτελεσματικά αυτές θα προχωρήσουν. Αν το παρελθόν αποτελεί μάθημα, η διαφθορά θα πρέπει να ανησυχεί. Οι Ευρωπαίοι, έχουν προτείνει να βοηθήσουν στις ιδιωτικοποιήσεις, κάτι που οι Ελληνες πολιτικοί αποκηρύσσουν ως επίθεση στην εθνική κυριαρχία.
Η τελευταία διάσωση της Ελλάδας θα περιέχει το πιθανότερο και άλλες υποσχέσεις για «μέτρα λιτότητας» και έσοδα από φόρους. Και ενώ το ΔΝΤ προσδοκά επιτυχία από εισπρακτικά μέτρα σε μία Οικονομία που βρίσκεται σε ύφεση, δεν υπάρχει τρόπος να ενθαρρυνθούν οι επενδύσεις, η κατανάλωση και τελικά η ανάπτυξη.
Τα ασιατικά κράτη όπως η Ταϊλάνδη, έμαθαν με τον δύσκολο τρόπο το μάθημα αυτό το 1997-1998 εν μέσω της δικής τους κρίσης.
Σε κάποιο σημείο, κατέληγε η «WSJ», είτε η Ελλάδα θα πρέπει να αναγνωρίσει το γεγονός ότι δεν έχει λεφτά, είτε οι πιστωτές της να αποδεχτούν ότι οι διασώσεις θα είναι επ’ αόριστο. Οι δανειστές δεν είναι πρόθυμοι να αντιμετωπίσουν το δύσκολο δρόμο, αλλά θέλουν να «πλημμυρίσουν» με χρήματα την ελληνική οικονομία, δημιουργώντας πληθωρισμό, ως διέξοδο από το χρέος ή να συνεχίσουν πειραματιζόμενοι μέχρι οι ευρωπαϊκές οικονομίες, μεταξύ των οποίων της Ελλάδας να ορθοποδήσουν ξανά.
Αυτό όμως είναι επικίνδυνο στοίχημα, κυρίως για τους Ελληνες. Η πραγματική διάσωση της χώρας τους, χρειάζεται οικονομική ανάπτυξη, που μόνο οι ιδιωτικές επιχειρήσεις μπορούν να δώσουν. Οσο πιο γρήγορα αποκτήσουν λίγη από αυτή, τόσο περισσότερες είναι οι ελπίδες για μία πραγματική ανάπτυξη.