Για εύθραυστη πολιτική διάσωσης κάνει λόγο η «Financial Times»

. Στην «εύθραυστη πολιτική διάσωσης στην Ελλάδα» αναφέρεται η «Financial Times», τονίζοντας ότι η Αθήνα πρέπει να αντιμετωπίσει το χρέος της, χωρίς να πιέζεται με χρεοκοπία από τον αποκλεισμό της αγοράς, ενώ διευκρινίζεται η δυσμενής θέση της ελληνικής πολιτικής και της ελληνικής κυβέρνησης να αντιμετωπίσει με δεξιότητα την πρόταση ανάθεσης της διαχείρισης της ιδιωτικοποίησης της ελληνικής περιουσίας σε ξένα χέρια.

«Η επόμενη έκθεση σχετικά με το πρόγραμμα διάσωσης στην Ελλάδα είναι πιθανό να επιβεβαιώσει ότι η Αθήνα δεν μπορεί να επιστρέψει στις αγορές το 2012. Χωρίς την εγγύηση χρηματοδότησης για τους επόμενους 12 μήνες, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο ενδέχεται να μην εκταμιεύσει το μερίδιό της στην επόμενη δόση του δανείου. Το οικονομικό πρόβλημα αυτό που έρχεται στο προσκήνιο είναι δυνατό να επιλυθεί, όμως η πολιτική πρόκληση είναι δυσκολότερη».
Οι ηγέτες στην Ευρωζώνη γνωρίζουν ότι το ελληνικό σχέδιο διάσωσης μπορεί να απαιτήσει περισσότερα χρήματα για να επιτευχθεί ο στόχος του , όπως μέσω ενός «reprofiling» του ελληνικού χρέους, που οι ιδιώτες πιστωτές θα παρατείνουν τη λήξη των ομολόγων τους, ενώ το αρχικό κεφάλαιο και οι τόκοι, δεν θα επηρεαστούν.
Ορισμένοι επικρίνουν ότι η πραγματοποίηση της αναδιάταξης μπορεί να φέρει ένα ακόμα βαθούλωμα στο χρέος στην Ελλάδα. «Αυτό είναι ένα κακό επιχείρημα. Η πρόταση εντάσσεται στο πλαίσιο της κατανόησης που οδήγησε στην αρχική διάσωση: Η Αθήνα μπορεί και πρέπει να εξυπηρετήσει το χρέος της, αλλά δεν πρέπει να εξαναγκαστεί σε χρεοκοπία από τις κλειστές αγορές ομολόγων. Με δεδομένη αυτήν την προϋπόθεση, μια επέκταση λήξης των ομολόγων, μπορεί να λειτουργήσει ως χρήσιμο φάρμακο για την διαφαινόμενη καμπούρα αναχρηματοδότησης της Αθήνας».
Η «Financial Times» επιβεβαιώνει ότι η ευρωζώνη δεν θα βρει τα κεφάλαια που απαιτούνται από το ΔΝΤ εκτός αν το Βερολίνο είναι διατεθειμένο να πληρώσει το μερίδιό του. Και στη Γερμανία, κάποια μορφή ιδιωτικής θυσίας φαίνεται απαραίτητη για να αποτοξινώσει περισσότερες ενισχύσεις για την Ελλάδα. Ωστόσο, οι ιδιώτες δανειστές θα μπορούσαν να κρατήσουν κάποιον «άσσο στο μανίκι τους» χωρίς να χρειαστεί να αντιμετωπίσουν στην πραγματικότητα καθόλου ζημιές. Στην ουσία οι επενδυτές, διερωτάται η εφημερίδα, ποια κίνητρα έχουν να επεκτείνουν την λήξη των ομολόγων; «Το Βερολίνο και οι εταίροι του πρέπει να προσφέρουν το καρότο, όχι όμως το μαστίγιο. Αλλά δεν είναι ακόμα έτοιμοι για το κίνητρο ενός συστήματος ομολόγων Brady».
Στην Ελλάδα, επίσης, η πολιτική γίνεται όλο και δυσκολότερη. Η χώρα έχει καταβάλει τεράστιες προσπάθειες να μειώσει τις δαπάνες είσπραξης των φόρων, αλλά δεν έχει βελτιωθεί όσο θα έπρεπε. Η Αθήνα υπόσχεται ευρείας κλίμακας ιδιωτικοποιήσεις αλλά λίγοι πιστεύουν ότι μπορεί να τις εκτελέσει. Και στις δύο περιπτώσεις, κατεστημένα συμφέροντα αποδεικνύονται ανθεκτικά πεισματικά.
Το επίκεντρο της συζήτησης εστιάζεται πλέον στην ανάθεση των ξένων να διαχειριστούν το θέμα των ιδιωτικοποιήσεων και της είσπραξης φόρων. «Λίγες όμως κυβερνήσεις θα μπορούσαν να συμβιβαστούν με μια τέτοια ακραία απώλεια της εθνικής κυριαρχίας και να επιβιώσουν. Αν ο πρωθυπουργός, Γιώργος Παπανδρέου το ζητήσει από το λαό του, θα σταματούσε το σύστημα να λειτουργεί με την πλειοψηφία να πληρώνει για τα προνόμια των λίγων, όμως είναι δύσκολο να βασιστεί στην στήριξή τους. Εξίσου, όμως, είναι απολύτως αναγκαία η κρατική δεξιότητα σε όλες τις πλευρές, όπως η εμπιστοσύνη μεταξύ του πυρήνα και της περιφέρειας που συνεχίζει να διαβρώνεται».