Πάντρεμα αρχαίας και νεότερης ελληνικής παράδοσης

Το πανηγύρι του Ταύρου μaς είναι γνωστό, αφού εδώ και τριάντα χρόνια, το μήνα Φλεβάρη, κατέχει προνομιούχα θέση στο παροικιακό ημερολόγιο των πολιτιστικών δρώμενων της πόλης μας.
 Μιλάμε με τους κ. Στέφανο Πετρέλλη και Τάσο Τσαμουρτζή, πρόεδρο και μέλος του Δ.Σ. του Πολιτιστικού Συλλόγου Αγίας
Παρασκευής Λέσβου «Ο Ταξιάρχης»,  που είναι ο οργανωτικός φορέας.
«Πρόκειται για μια από τις πλέον χαρακτηριστικές πολιτιστικές εκδηλώσεις της κωμόπολης της Αγίας Παρασκευής του νησιού μας. Η δική μας εκδήλωση είναι ελάχιστο δείγμα της αγάπης μας, να αναβιώνουμε στην Αυστραλία έθιμα και παραδόσεις της ιδιαίτερης πατρίδας μας που φέραμε μαζί μας. Οι καταγόμενοι από την ομώνυμη περιοχή - και όχι μόνο - την οργανώνουμε με πάθος και μεράκι και απευθύνουμε ανοικτή πρόσκληση στους συμπάροικους» εξηγεί ο κ. Πετρέλλης.
Ως γνωστόν, το πανηγύρι που θα γίνει την Κυριακή, 13 Φεβρουαρίου, είναι αφιερωμένο στη μνήμη του Α­γί­ου Χα­ρα­λά­μπους.
Εικάζεται, ότι ίσως εί­ναι το μοναδικό στην Ελλάδα που παντρεύει τόσο ωραία τον αρχαίο με τον νεότερο ελληνικό κόσμο, με ρίζες στα μέσα του 1700, α­πό τό­τε δηλαδή που ο «Γέ­ρος» έ­κα­νε το θαύ­μα!
ΚΟΝΤΑ ΣΤΟ ΞΩΚΛΗΣΙ
Ας δούμε τι λέει ο θρύλος: Κάποτε, ο χωρικός Μλομύτης, αφού έχασε τον ταύρο του στην περιοχή που βρίσκεται το ξωκλήσι του Αγίου, βορειοανατολικά της Αγίας Παρασκευής, έψαχνε απεγνωσμένα να τον βρει. Θυμίζουμε ότι τότε, οι Τούρκοι διαφέντευαν τον τόπο μας.
Ο «Γέρος», λοιπόν, αφού τον βρήκε, του τον επέστρεψε. Σαν μαθεύτηκαν τα νέα το χωριό, και, για να ευχαριστήσουν τον Άγιο, έκαναν λειτουργία και με τη συγκατάθεση των Τούρκων, καθιέρωσαν πανηγύρι κάθε χρόνο προς τιμή του.
Σημειώνουμε ότι κεντρικός πυρήνας του πανηγυριού είναι η θυσία του στεφανωμένου ταύρου. Σύμ­φω­να με το θρύλο, ο ταύρος που πρόκειται να θυσιαστεί γυροφέρνει στα χωράφια του χωριού. Όταν πλησιάζει η μέρα της θυσίας, από άγριος γί­νε­ται ή­με­ρος και θε­ω­ρεί­ται ευ­λο­γί­α στην οι­κο­γέ­νεια και κα­λή σο­δειά ό­ταν πα­τή­σει στα χω­ρά­φια της.
Οι κάτοικοι του βάφουν τα κέρατα και τα νύχια με χρυσό βαράκι και τον στο­λί­ζουν με πο­λύ­χρω­μα μα­ντή­λια, χάν­δρες και στε­φά­νια. Ο κουλ­πα­τζής, το ά­το­μο δηλαδή που προ­σφέ­ρει το ζώ­ο, θε­ω­ρεί­ται ο ευ­λο­γη­μέ­νος της χρο­νιάς.
Για το κε­σκέ­τς, ο κ. Τσαμουρτζής εξηγεί: «Εί­ναι έ­να παραδοσιακό, νό­στι­μο φαγητό, που μπο­ρεί να πα­ρα­σκευα­σθεί σε με­γά­λες πο­σό­τη­τες, α­πό το κρέ­ας του ζώ­ου που θυσιάζουμε, λί­πος, σι­τά­ρι, κρεμ­μύ­δια και μυ­ρω­δι­κά που βρά­ζουν σε ι­διαί­τε­ρα με­γά­λα κα­ζά­νια μέ­χρι να λιώ­σουν».
Ωστόσο, οι λάτρεις της παράδοσης, προσφέρουν και στις μέρες μας κεσκέτς, σε μέρες χαράς.
Η ΚΩΜΟΠΟΛΗ
Η κωμόπολη της Αγίας Παρασκευής είναι «κρυμμένη» στην καρδιά του νησιού. Απλωμένη στην αγκαλιά των χαμηλών λόφων ενός μικρού λεκανοπεδίου, περιβάλλεται από ένα μεγαλύτερο δακτυλίδι βουνών, που την κρύβει από τον κεντρικό οδικό άξονα της Λέσβου.
Η αρχαιότερη γραπτή μαρτυρία χρονολογείται από το 1570 μ.Χ. Τότε ήταν ένα μικρό χωριό γύρω από το σπήλαιο της Αγιάς, στους πρόποδες του Προφήτη Ηλία.
Με 2,.500 περίπου κατοίκους, που ασχολούνται με αγροτικά κυρίως επαγγέλματα, διατήρησε αλώβητη την πολιτιστική της παράδοση και ζωντανά τα ήθη και τα έθιμα. O πλούτος είναι εμφανής στα δημόσια κτίρια. Ο λαμπρός ναός των Παμμεγίστων Ταξιαρχών και τα εκπαιδευτήρια της Αγίας Παρασκευής, είναι πραγματικά κομψοτεχνήματα αρχιτεκτονικής.